Niebo niebieskie, że bardziej
być nie może. Kilka chmurek, bieluśkich, jakby dla ozdoby.
Stałem po pas zanurzony w ciepłym morzu.
Nie, nie po pas, woda sięgała
mi do połowy piersi, a otaczający mnie żwawi chłopcy co i rusz swoim ruchem powodowali
nowe fale, które moczyły coraz dalsze fragmenty mojego marynarskiego ubranka. Wszyscy
mieliśmy po jakieś trzy do pięciu lat.
Byłem jednym z tych szkrabów,
które będąc jeszcze rozkosznie puszystymi i mięciutkimi nie klasyfikują się jeszcze
jako otyłe. Ze swoimi rumieńcami, które wystąpiły mi na policzki z wysiłku
spowodowanego poszukiwaniem różnych skarbów na dnie małej zatoczki, spokojnie
mogłem uchodzić za cherubinka. Niestety, nie miałem złotych loczków. Tak
naprawdę nie wiem za bardzo jakie miałem włosy - na głowie spoczywała pasująca
do ubranka, obowiązkowa marynarska czapeczka.
Właśnie z nią miałem najwięcej
nieszczęścia. Bardzo chciałem zanurzyć się cały, by porządnie schylić się po kolejne
cuda znajdujące się na dnie płytkiej, przybrzeżnej wody. Reszta chłopców była
na tyle wysoka, że na tej głębokości sięgała do nich bez problemu, nie nurkując
i nie narażając się tym samym naszej opiekunce stojącej na brzegu.
Madama zawsze budziła we mnie
niepokój. Nie lęk, nie przerażenie, właśnie niepokój. Była patykowata, wysoka. Suknie
nosiła zawsze ciemne, najczęściej ni to czarne ni granatowe, obowiązkowo z
wysokim kołnierzykiem. Szare włosy spinała w wysoki kok, a zza szkieł okularów
ciężko było dojrzeć, czy aby właśnie w tej chwili nie mruży na mnie badawczo oczu.
Panicznie się bała, że któryś z jej podopiecznych - było nas chyba dziesięciu -
utopi się, a przynajmniej zakrztusi morską wodą.
Zaryzykowałem. Schyliłem się
zanurzając głowę. Tłustą łapką wymacałem coś podłużnego i twardego leżącego na dnie.
Zacisnąłem paluszki. Szybkie wynurzenie. Zerknięcie. Wspaniale, nic nie widziała.
Czapeczka unosiła się na powierzchni wody, nawet nie była specjalnie zmoczona.
Postoję w niej chwilę na słońcu i wyschnie. Są ważniejsze rzeczy.
Trzymałem jakąś ozdobę. Chyba
wsuwka do włosów. Złota, lśniła jak nowa. Opleciona cienkim drucikiem z
ozdobnymi koralikami - malutkie, podłużne perełki. Miałam podobną w dzieciństwie,
ale prawie jej nie używałam, zawsze nosiłam krótkie włosy.
Może na dnie jest ich więcej?
Szybkie spojrzenie na madamę. Ryzykuję. W jednej rączynie ściskałem poprzednie znalezisko,
drugą, ponownie zanurzony, zacząłem gorączkowo obmacywać piasek w pobliżu
swoich stóp. Jest!
Wynurzenie. Tak, druga wsuwka!
Bardzo podobna do poprzedniej, ale jakaś nadłamana, uszkodzona. Czy jest ich
jeszcze więcej? Skąd się wzięły? Może jakiś statek z ich transportem zatonął w
pobliżu wybrzeża? Jeśli tak, to czy prąd i przypływy zniosły je bliżej brzegu,
czy może mój łup będzie większy na głębszej wodzie? Ciekawe czy inni zaczęli je
znajdować...
Rozejrzałem się. Chłopcy
dookoła chlapali się wesoło i raczej nie zwrócili uwagi na moje poczynania. Na
brzegu, kawałek od opiekunki, stała Natalia D.
Madame stała i patrzyła
badawczo w kierunku morza. Grupa dzieci, chyba sami chłopcy, taplała się w
marynarskich ubrankach w płytkiej, przybrzeżnej wodzie. Ciekawe, czy kobieta,
już niemłoda przecież, skoczy im na ratunek w razie jakiegoś wypadku? W swojej
wiktoriańskiej sukni pierwsza poszłaby na dno.
Ale przecież muszę dalej
jechać na kampus. Przesiadka. Natychmiast wysiadam przez drugie drzwi. Cóż za
ekspresowy tramwaj! Och, tuż przy dziedzińcu. Tu też widok na morze, ale jakby
z klifu. To samo, w którym kąpali się chłopcy?
Coś nie tak z dziedzińcem.
Błyszczy cały wymalowany ciemnoczekoladową farbą olejną. Może to roztopiona
czekolada? Patrzę pod nogi. Nie, na swoje bose stopy. Nie są uwalane niczym
ciemnym. Nie czekolada, ani nawet nie świeżo malowane. Studenci na ławce,
chłopak z dziewczyną, zapewniają mnie, że wszystko jest ok i że mogę iść dalej.
Fantastycznie, widzę już
chatkę. Drewniana, maluśka, staruteńka, ale w bardzo dobrym stanie. Dookoła drewniany
płot, malowniczo podpróchniały i omszony. Na sztachetach zatknięte gliniane
garnuszki. Za płotkiem, w ogródku, malwy, łubiny, bławatki. Słońce podpala
kontrastowe, mocne kolory. Lato, lato.
Nie pamiętam, jak weszłam do
domku. Zapukałam, wtargnęłam?
Dziewczyna, blondynka, taka
trochę tapirowana, a może z trwałą, lata 80., ale przecież na ludowo. A może
tak, jak nosiło się w Polsce w latach 90.? Zdziwiona, zaskoczona, że jestem.
Bardziej przestraszony był on. Przerażony. Wielkie oczy
łypały z niedowierzaniem spod brązowej grzywy, usta wpółotwarte w gąszczu haszczatej
brody. Zęby zdrowe, zauważyłam. Siedział przy stole w białej koszulinie, pewnie
płóciennej, przyłapany na wcinaniu słonecznika. Za nim, za oknem, ogródek.
- Ale Kola, Ty się nie denerwuj, ona na pewno nie po
Ciebie przyszła! Nie chce Cię zabrać! - uspokajała blondynka, chyba sama nie do
końca przekonana.
Poczułam się jak intruz. Czego
ja chciałam od Koli?
Nie wytrzymałam napięcia,
wybiegłam. Cóż wyczyniam?
Zaraz po przekroczeniu progu
zobaczyłam przedziwną scenę. Nie, nie brałam w niej udziału, chyba oglądałam jakiś
horror. Średni w dodatku. Dwie młode, dość atrakcyjne i apetyczne w kształtach
kobiety zwisały z sufitu w jakimś bunkrze (fabryce, lochach?) podwiązane w
pasie grubymi sznurami. Rozbujane. Ich długie, długie suknie falowały przy kolejnych
wahnięciach. Chyba też trochę wiktoriańskie odzienie, poza tymi dekoltami. I
chyba nie powinny nosić rozpuszczonych włosów.
Po co wiszą?
Tak, oczywiście, przecież mają
się naparzać tymi długimi dzidami trzymanymi w rękach. Która którą pierwsza dźgnie na amen.
Ściany dookoła nie z cegieł,
nie z kamienia, ale z klatek pełnych rozwrzeszczanych zombi.
Dziewczyny chyba już chwilę się biły, były mocno
rozbujane i trochę pokrwawione od wzajemnych
ciosów. Ktoś z góry wolał, żeby walczyły dalej.
Ale szajs.
Zoo jest dużo lepsze. Anka
mówi, że zaraz pokaże mi coś ślicznego. Podchodzimy do ogrodzenia ze zwykłej
siatki. Ludzi pełno, lato w pełni. Przeciskamy się bliżej. Wybieg wysypany
piaskiem. Dzieci z piskiem wyglądają co wyjdzie z niewielkiej budy w kącie
zagrody.
- Liiiiisek! (To one krzyczą, czy Klaudia? Próbuję się
obejrzeć, ale przecież nie mogę nie zobaczyć co tak podekscytowało dzieci).
Lisek! Ale ciut inny, raczej
panda mała. Ale bardzo liskowa. Chyba powinna być jednak większa?
- Zaraz wyjdą jej młode! - woła ktoś ze zwiedzających.
Młode wychodzą. Dwie, może
trzy sztuki. Są... naprawdę przepiękne. Maluteńkie świnki, różowiutkie,
wielkości szczura, jeszcze młodzieńczo puchate, idą w moją stronę.
- A nie mówiłam, że pokażę Ci coś fajnego? - chwali się
Anka.
Halo?
Okoń jest słodkowodny czy
słonowodny? Bo chyba słodkowodny, ale czy na 100% nie zagląda do słonej wody?
__________________________
Morze już trzeci raz w przeciągu około tygodnia.
Było już z plażą z brązowego cukru, który wcale nie haratał
stóp. Tam do wody wrzucane były wielkie tafle szkła, które następnie tłuczono. To chyba z nich powstawał ten piękny, karmelowy piach.
Było też takie, obok którego płynęła olbrzymia, spieniona
rzeka. Nie wpływała, nie przepływała gdzieś niedaleko, płynęła o b o k
morza.
Właściciel marynarskiego ubranka był dość podobny do
mojego chrześnika. Będąc nim, widziałam jego oczami, a chwilami z punktu
widzenia osoby trzeciej.
Pierwszy raz zobaczyłam
s i e b i e , a zaraz potem siebie sprzed chwili, w innej postaci.
Wsuwka autentyczna z przeszłości. Chłopiec-ja wspomnieliśmy prawdziwą rzecz.
Tramwaje, autobusy, stali goście. Plus zajezdnie i busy.
Moje ziomki, spędzam z nimi dużo czasu. Ten okaz był szybciutki, bo czekam z
utęsknieniem na odpalenie linii 52.
Dziedziniec kampusu czekoladowy pewnie w kontekście jego
kolejnych ostatnich upiększeń (czekolada - kopali w ziemi, ogródek - posadzili cyprysy).
Chatki nie ogarniam, za to Kola na pewno był jakąś inkarnacją
Kostogłotowa z "Oddziału chorych na raka" Sołżenicyna. Panna może
była Zoją, ale wydawała się zbyt tępa.
Dzidy jak nic przez Świętego Jerzego Hermafrodytę z
Gynekomastią i Trisomią 21. Chromosomu.
Samo naparzanie się i zombiaki - przez artykuły o
Halloween?
Liski i świnki, a może świnioliski i liskoświnki w ramach
samoobrony przed tandetną sceną z badziewnego horroru?
Mam wrażenie, że od pierwszej wsuwki co 5 minut
przestawiałam drzemki. A może nie, absolutnie nie pamiętam, żebym w ogóle
je słyszała.
Okoń najprawdziwszy.
Po pytaniu wstałam i zaczęłam włączać komputer, aby
rozwiać wątpliwości Mamy.
Przez mgłę zrozumiałam, że chodzi o jakieś sporne pytanie
z konkursu przyrodniczego w jej szkole.
Słodkowodny, ale może żyć w estuariach Bałtyku, dość małe
zasolenie.
Znowu morze.
